Prolog

Chyba nie powinnam ci o tym opowiadać... Nie, raczej na pewno nie powinnam, a nawet jest to SUROWO zabronione. Ale, że nie należę do osób potrafiących na długo utrzymać język za zębami, to nie zaszkodzi jak dowiesz się już teraz. Pewnie i tak byś się kiedyś dowiedział. Lecz zanim rozpocznę moją historię, musisz mi coś obiecać. NIGDY, przenigdy, choćby ktoś ci groził ze spluwą przyłożoną do skroni - nie możesz nikomu o tym opowiedzieć. To co mam zamiar ci przekazać jest ściśle tajne. To kim jestem, to gdzie mieszkam, to co się stało... Bo wtedy możesz nie dożyć swoich kolejnych urodzin, choćby miały się odbyć następnego dnia. A więc porządnie się zastanów zanim na dobre zagłębisz się w tę opowieść. Zrozumiałeś? Mam taką nadzieję. A jeśli nadal to czytasz, to wiedz, że od tej chwili jesteś narażony na poważne niebezpieczeństwo.
Może zacznę od przedstawienia się? Nazywam się Obiekt 0628. Liczę sobie... Hm... Szesnaście dni życia? Wyglądam jak każdy normalny członek mojej planety. Nie, spokojnie nie jestem robotem. Uznaje się nas tu za nastolatki. Gotowe do obrony swojego świata, poubierane śmiesznie, młode kobiety. Oczywiście trzeba nas jakoś rozróżniać, do czego służy malutki tatuaż przy kostce. Pozwolili mi zachować naturalny kolor włosów i oczu, a to rzadko się zdarza. Jeżeli coś im nie pasuje, zmieniają to testami. I co? Zraziłam cię już troszkę? Sądzisz, że żyjemy na wytworzonej technologicznie asteroidzie, z maszynami do sprawdzania naszych adresów, jesteśmy trenowane na maszyny do zabijania, by wzajemnie wykończyć się nawzajem zanim zrobi nam to rząd? Nawet nie wiesz jak grubo się mylisz. Ale po kolei. Żeby łatwiej było ci wyobrazić sobie to wszystko, opiszę mój wygląd. Mam długie do pasa, proste czarne włosy z fioletowym pasemkiem i ciemne, podchodzące pod granat oczy. Cóż, nie wiadomo czy nie nazywaliby mnie już Roszpunką, gdybym ostatniego tygodnia nie spotkała się z ziejącą ogniem smoczycą. Oszczędziłabym wam słuchania o mojej nieuwadze i o tym jak bardzo śmierdzą palone kudły. Mój nos jest dość malutki, usta wąskie, a zęby bardzo równe. Nie mogłyby być inne, przecież tu wszystko jest perfekcyjne. Uszy mam spiczaste, prawie jak elf, ale jednak daleko mi do tego stworzenia. Trzymamy się tu przekonania, że kobieta (nie ważne jak wygląda) zawsze jest piękna, ale mimo wszystko poddaje się nas "przeróbkom". Rodzimy się z pąków ogromnych kwiatów, gdy budzimy się do życia dostajemy kolorowe kombinezony ochronne. O dziwo od razu wiemy co jest naszym powołaniem, znamy na pamięć najdrobniejsze szczegóły geograficzne naszej planety i umiemy rozpoznać poszczególne rodzaje broni. Jesteśmy strażniczkami wszystkiego co piękne, bezbronne i niewinne. Przez pierwsze dni trenujemy na otwartej przestrzeni i otrzymujemy własne domki. Żaden się nie wyróżnia lecz mamy prawo przyozdobić je według własnego pomysłu, co przyjmowane jest z wielką aprobatą. Nasze królestwo otaczają rozległe lasy i polany. Na samym środku stoi coś w rodzaju siedziby głównej naszej szefowej. Powierzchnia planety jest zajmowana przez jeziora, rzeki i góry. ŻADEN mężczyzna nie ma tam wstępu, a jeśli jakiś przypadkiem się przyplącze zostaje natychmiast zesłany do naszych lochów, skąd nie ma możliwości ucieczki. Codziennie odbywamy patrole po okolicy, by upewnić się czy wszystko gra. Poza tym prowadzimy normalne życie. Sprzedajemy produkty na targowiskach, jesteśmy bankowcami, szyjemy, zajmujemy się rolnictwem, czy (tak jak ja) doglądamy zwierząt. Jest to całkiem przyjemne zajęcie. Całe dnie spędzone w lesie, wspaniały kontakt z dziką naturą i świeżym powietrzem. Zostałam do tego stworzona. Jestem dość zwinna, by wspinać się po drzewach, dość mała by wcisnąć się w nory i szczeliny i dość szybka by uciec przed nieoswojonym dotąd drapieżnikiem. Poza tym potrafię rozpoznać potrzeby poszczególnych gatunków i spełnić je tak, by były zadowolone. Szczerze mówiąc uciekam od naszej wysoko rozwiniętej cywilizacji. O wiele bardziej wolę spacerować po dżungli. Oczywiście nie zostaję sama z tym zajęciem i w wolnym czasie mam okazję, by porozmawiać z przyjaciółkami. Nie widzisz w tym na razie nic niebezpiecznego? A zastanów się co mogłoby się stać, gdyby taki Ziemianin jak ty dotarł do nas. Nie chcę nawet myśleć o konsekwencjach tego czynu. Sądzę, że wiesz już dość dużo i niestety nie ma odwrotu bym przerwała opowieść. Od tej pory, gdy tylko ktoś zapyta się czy wiesz coś na temat Wenus, odpowiadaj kategorycznie: nie. Nikt nie powinien dowiadywać się tych informacji, które poznasz ty... Pamiętaj też, że jeżeli dostaną się one w niepowołane ręce, wszelkie oskarżenia padną na ciebie i na mnie. Teraz siedzimy w tym bagnie razem. Nie możemy się poddać, musimy sobie zaufać... Musimy przetrwać.
~ ~ ~
Witam na moim kolejnym blogu. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Historia pisana przeze mnie, nie podpatrywana z żadnej książki. Liczę na wasze szczere komentarze.. Może je dodawać każdy, nawet anonim, więc w porządku. Z góry dziękuję również za obserwacje.
~ Kath .