Rozdział 2

Leciałam czując się coraz pewniej na grzbiecie mojej przyjaciółki. Miałam wrażenie, że ona ma takie samo zdanie, więc ostrożnie podniosłam ręce do góry łapiąc wiatr w dłonie. Prędkie powietrze przepływało mi pomiędzy palcami i świstało w uszach. Jeżeli to możliwe na planecie pełnej ograniczeń, stref ochronnych, dodatkowych zabezpieczeń, czujnych strażniczek i twardego rygoru, poczułam się naprawdę wolna. Wtedy Eleanor ryknęła donośnie na znak, że w końcu mi zaufała. Pokonałam kolejną przeszkodę. Teraz nikt nie powie mi, że nie potrafię sobie poradzić. Okiełznałam jednego z najgroźniejszych smoków! Wyszczerzyłam zęby i krzyknęłam triumfalnie na co zwierzak zawrócił, zrobił kółko wkoło góry i ostrożnie wylądował na ziemi. Pogłaskałam go za potężnym uchem i ześlizgnęłam się po jego boku. Rzuciłam mu kawał soczystego mięsa jako przekąskę i skinęłam głową na pożegnanie. Ruszyłam przed siebie dumna jak nie wiem co. Wtedy w tłumie rozległ się głos:
- 0628!!!
Obróciłam się szybko o mało nie przewracając granatowowłosej trenerki.
- Coś się stało? - wyjąkałam przerażona z trudem łapiąc oddech.
- 0628... - szepnęła z miną kata, po czym uśmiechnęła się - Gratuluję ci serdecznie. Zasłużyłaś na nagrodę. Poinformuję szefową o twoich niezwykłych osiągnięciach.
- Dziękuję bardzo.
Kiwnęłam głową z pokorą, odgarniając kurtynę włosów zasłaniającą mi twarz. Oddaliłam się prędko starając się nie pokazywać mojej euforii. Chęć imponowania głównodowodzącej miałam już chyba wgrane. Pierwszy raz uda mi się pokazać jej, że nie jestem bezużyteczna. Przecież jeśli miałaby o mnie takie zdanie, szybko i bezproblemowo mogłaby się mnie pozbyć. Wtedy ktoś inny przejąłby moje imię, a reszta pytana o 0628, patronkę zwierząt, twierdziłaby, że nigdy nikogo takiego nie było. Ciężkie jest życie na naszej planecie, ale łatwo i szybko się przyzwyczaić, jeśli ktoś koduje ci to już od pierwszych sekund twojego istnienia.
Tego dnia miałam odbyć masę męczących treningów, lekcje dotyczące życia na innych planetach i znowu ćwiczenia. Najważniejsze jest to, żeby mieć przy sobie zapas batoników zbożowych. Tylko one pomagają mi utrzymać się przez tyle czasu na nogach. Na początku je się je w bardzo dużych ilościach, potem stopniowo się to ogranicza, a po około pięciu miesiącach można już spokojnie żyć bez tego dającego kopa, kalorycznego przysmaku. Na razie 15 dziennie mi wystarcza, choć to i tak sporo wliczając w to obiad.
Nawet się nie zorientowałam kiedy dotarłam do drzwi mojego domku. Wślizgnęłam się do niego cicho, bo doskonale wiedziałam, że Leona może być jeszcze w trakcie przedpołudniowej drzemki. Na palcach przemierzyłam hol i przemknęłam do sypialni. Właśnie docierałam do mojego łóżka kiedy rozległ się przeraźliwy, brzęczący dźwięk dzwonka. Kot ryknął cicho i przekręcił się na drugi bok. Ten śpioch nie obudziłby się nawet gdyby Marsjanie postanowili przeprowadzić inwazję. Otworzyłam drzwi.
Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to burza rudych loków, które przesłoniły mi widok na okolicę. W następnej kolejności dostrzegłam bystre, głębokie, brązowe oczy, mały, kartoflany nosek i usta rozciągnięte w szerokim uśmiechu. 0542 przytuliła mnie na przywitanie i prędko wkroczyła do środka. Z głośnym śmiechem rzuciła się na kanapę stojącą w salonie i zmierzyła wzrokiem cały duży pokój.
- Wow, ale ty tu masz porządek!
Zaśmiałam się cicho i przycupnęłam na krześle obok. Leona zdążyła się już obudzić i teraz kręciła się po domu w poszukiwaniu jakiejś zabawki.
- Szybko ci poszło - powiedziałam ukazując swoje zęby - Kolczatka nie przekuła ci jeszcze twarzy za twoją "niezdolność do panowania nad smokami"?
- A dajże mi spokój - westchnęła - W ogóle to się zastanawiam, dlaczego nasi trenerzy mogą mieć fryz jaki tylko chcą, a z nami muszą robić... to - szarpnęła za swoje loki i zmarszczyła czoło - Naprawdę lubiłam swój karaibski błękit!
Po raz kolejny uwolniłam z siebie ten wewnętrzny odgłos radości. 0542 zawsze mówiła mi, że moim perlistym śmiechem mogłabym zarazić nawet samą szefową. Bardzo rzadko mogłyśmy sobie pozwolić na takie "niestosowne zachowanie" jakby to określiła nasza mentorka, dlatego gdy tylko nadarzyła się okazja robiłyśmy to bardzo długo. Obie lubiłyśmy łamać regulamin, z tym że ona bardziej dyskretnie. Ja, jak wszystkim wam już wiadomo, nie kryłam się z moimi upodobaniami.
Chwilę radości przerwał pikający dźwięk wydobywający się z naszych zegarków.
- Czas na trening... - mruknęłam podnosząc się i zdążając do białej komory - Możesz się ogarnąć u mnie - rzuciłam jeszcze wchodząc do kabiny.
Każdy z takich sprzętów doprowadzał nas do wyczerpania, ale pozwalał na stosowny wygląd i odpowiednie zewnętrzne przygotowanie do walki, co było u nas bardzo cenione. Gdy opuściłam sprzęt wyglądałam jak nowo narodzona, choć moje wnętrze mówiło coś kompletnie innego. Zerknęłam w lustro na moje perfekcyjnie splecione w warkocz włosy, idealny, elastyczny, ochronny kombinezon i nową parę butów. Skrzywiłam się na widok tak dokładnie wykonanej pracy i sięgnęłam do szafy po broń. Nie. "Sięgnęłam" to złe określenie. Automatycznie rozsuwany barek "wypluł" z siebie to co akurat uważał dla mnie za potrzebne. Trafił mi się miecz. Długi na jakieś 8 cali z idealnie wyważoną rączką i połyskującym ostrzem. Rudowłosa przyjaciółka poszła w moje ślady i wylosowała poręczny pistolet kalibru 886. Uśmiechnęła się jakby chciała powiedzieć "spróbuj zaatakować, a dostaniesz kulkę w łeb" i wyszła. Gdy znalazłyśmy się na świeżym powietrzu wyjęłam batona zbożowego i wgryzłam się w jego słodką masę. Od razu poczułam przypływ energii. Podążyłyśmy krętą ścieżką w stronę ogromnego pola treningowego. Bardzo dobrze znałam to miejsce. Połowę mojego szesnastodniowego życia spędziłam właśnie tam. Powiodłam moimi granatowymi oczami po kukłach, bieżniach, torach przeszkód, miotaczach płomieni, planszy z laserami, pełnym dzikich zwierząt fragmencie dżungli, lodowatej strefie przetrwania, gorącej strefie przetrwania, automatycznych wyrzutniach głazów, symulatorach kosmicznych statków, automatach do treningu walki i wielu innych sprzętach, które przygotowywały mnie do obrony przed najazdem mieszkańców innych planet na Wenus. Prawie milion lat temu na naszych ziemiach rozkwitała zupełnie inna, nowa i piękna cywilizacja. Oczywiście mieszkały tam same kobiety. Poubierane w kolorowe sukienki strzegły dobra i niewinności wszystkimi znanymi technikami magii. Tak czy siak pod wpływem ataku ze strony Marsjan (czytaj - mężczyźni) skończyły nadziane na ogromne, drewniane pale. Masakryczna wizja. Od tamtej pory nasza kochana Milady Poolow, która jako jedyna przetrwała i do tej pory żyje, przygotowuje nas i nasz perfekcyjny system obronny na wszystkie możliwe najazdy. Moim zdaniem chce z nas zrobić po prostu żywą armię robotów, gotowych oddać za nią życie, rzucić się ze skały, stanąć do boju i napaść na kogoś, myśląc że robią to w imię piękna. Ale oczywiście nie powiem tego głośno, bo skończyłabym jak nasi przodkowie. Nadziana.
Chuderlawa, maleńka nastolatka wyszła z małej budki i kiwnęła do nas ręką. Nie wyglądała wcale jak sportowiec, ale nie można jej było odmówić talentu. Szkoliła prawie wszystkie obecne na tym treningu dziewczyny (w tym mnie) i jeszcze nie słyszałam żeby którakolwiek dostała choćby zadyszki podczas biegania. Wsłuchałam się w melancholijny głos nauczycielki i szczerze mówiąc lekko przysnęłam. Gdy zaczęliśmy robić ćwiczenia, 0542 popchnęła mnie na bieżnię, co trochę mnie rozruszało. Potem podeszłyśmy wspólnie do kukieł, by... skrócić je o głowę. To była tylko rozgrzewka.
- Idziesz? - zapytała mnie rudowłosa, gdy powaliłam kolejną postać na ziemię.
- Gdzie teraz? - spytałam rozglądając się w poszukiwaniu jakiegoś wolnego miejsca do ćwiczeń.
- Jak zwykle nie słuchałaś, co? - spojrzała na mnie karcąco i pokręciła głową - Od dziś mamy dostęp do najnowszej i najbardziej realistycznej formy treningu. Plac bojowy zbudowany w tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym czwartym został...
- Hej! To nie lekcja historii. Nie możesz mi po prostu powiedzieć CO TERAZ?
Zacisnęła usta. Nienawidziłyśmy się kłócić, a ona nie znosiła kiedy przerywałam jej wykład, ale to było tylko marnowanie czasu. Zarzuciła swoją szopę na plecy, szepnęła "chodź za mną" i ruszyła przed siebie. Przewróciłam oczami i poszłam w jej ślady. Moim oczom ukazało się przerobione pole do ćwiczeń, które jeszcze tydzień temu prezentowało sobą obraz przepracowania i nędzy. Teraz, prawdziwie wyglądające statki kosmiczne latały nad planszą strzelając do jakiejś dziewczyny, która skakała jak wiewiórka walcząc z mechanicznymi istotami na dole. Poczułam dziwne wibracje w żołądku i cofnęłam się odchodząc od barierki dzielącej mnie od placu.
- Może innym razem - mruknęłam do siebie i prędko opuściłam tamto miejsce.
Kroczyłam naprzód. Wsiadłam do jakiegoś symulatora latającego. Przed oczami latały mi obrazki ludzi padających twarzą w piach. Mimo, że wiedziałam, że to tylko kukły to nie mogłam sobie wybaczyć tego, co robi nasz naród. Przecież jesteśmy strażniczkami piękna, miłości i dobra! Przecież powinnyśmy chronić wszelkie istoty! A człowiek też jest ISTOTĄ ŻYJĄCĄ! Przecież zostałyśmy stworzone by wspierać pozostałe ludy i ewentualnie walczyć w obronie własnej planety! Przecież znałyśmy wszelkie tajniki magii! Przecież byłyśmy potężne! Przecież nie można od tak zapomnieć historii naszego świata! Ta nasza przeszłość jest wyjątkowo dziwna! Przecież to niemożliwe żeby jakieś drewno wygrało z potęgą magicznej mocy! Przecież powinnyśmy odkryć źródło naszej energii i skupiać się na tym, a nie zabijać niewinne stworzenia! Przecież powinnyśmy walczyć... walczyć o miłość.
Potrząsnęłam głową i wytarłam stróżkę potu płynącą po mojej skroni. Na dzisiaj koniec. Odpuszczę sobie wieczorny trening. Wysiadłam z pojazdu i wyjmując z torby batona zbożowego ruszyłam na zajęcia.
W kilka minut dotarłam do centrum i weszłam do budynku z wielką kopułą. Zajęłam miejsce w sali i spróbowałam się odprężyć. Liczyłam na to, że choćby tu dowiem się czegoś pożytecznego. Jakże bardzo się myliłam.
Do mównicy podeszła pulchna kobieta z ponurym wyrazem twarzy i nudnym, spokojnym głosem rozpoczęła swój wykład.
- Ziemianie. Kim są te bezuczuciowe istoty? Marsjanie, Merkurianie, Jowiszanie, Saturianie, Urani, Neptuni i Plutoni. Wszystkie te człekopodobne stworzenia nic nie znaczą. Stanowią dla nas niewielkie zagrożenie. Mimo to, każdy ich ruch jest niebezpieczny dla naszego środowiska. Niewiele wiemy o ich działalności. Niewiele wiemy o tym w jaki sposób udaje im się produkować tak wielką broń masowego rażenia. Niewiele wiemy o tym czemu stanowią tak liczną grupę. Na większości z tych planet żyją i mężczyźni i kobiety - tu zaczęła pokazywać rozmaite zdjęcia przedstawiające płeć męską z ogromnymi szponami, zębami wystającymi poza usta, trzema nogami, zgarbioną i ociekającą tłuszczem posturą - Co jak widać kiepsko wpływa na rozwój jednego z gatunków - złożyła wskaźnik i oparła się pulchnymi dłońmi o blat patrząc na nas uważnie - Nasza kochana szefowa zaplanowała misję odkrywczą, na którą wyruszą dwie nastolatki właśnie z waszej grupy - tym słowom towarzyszył podniecony szept - Polecą one na Merkury, wrócą by zatankować, potem omijając Ziemię i Mars skierują się na Jowisz, później przyjdzie kolej na Saturn, Uran i Neptun. Jeśli przeżyją i wrócą z zadowalającymi nas wynikami, zostaną nagrodzone. Milady Poolow zaplanowała ekspedycję na najbliższy... tydzień. Ona sama będzie się przez ten czas przypatrywać całej waszej klasie. Musicie udowodnić, że jesteście godne uczestniczenia w tej wyprawie. Więcej usłyszycie jutro podczas zebrania. Dziękuję za uwagę.
Dziewczyny wysypały się z pomieszczenia rozprawiając na temat nowej, podniecającej informacji. Moja głowa krążyła myślami wokół możliwości wyrwania się stąd. Czułam lekkie podniecenie, ale i strach. Po chwili zorientowałam się, że zostawiłam mój miecz w sali. Zawróciłam i przeciskając się przez potok nastolatek dobrnęłam do drzwi. Postawiłam stopę po drugiej stronie gotowa wejść spokojnie po broń, kiedy usłyszałam cichy głos i skuliłam się przy ścianie.
- Pani Poolow... Nie żebym była bardzo ciekawa... Ale proszę mi powiedzieć czy ma pani już kogoś na oku? - spytała gruba nauczycielka.
- To chyba nie powinno cię interesować 31.
- Oczywiście, ale jednak jest to kusząca wizja.
- To ściśle tajne, ale... Jeżeli musisz wiedzieć planuję posłać 0628.
Wstrzymałam oddech. Mnie?
- Mhm... Rozumiem, rozumiem. Ale... Czy ona nie jest trochę za bardzo...
- Tak, jest. Będzie miała szansę się wykazać, ale wszyscy wiemy, że to niemożliwe. Po prostu będzie to dobry sposób by się jej pozbyć. Żywa nie wróci. A jak wróci, policzymy się z nią tu. Nie jest nam potrzebna, osłabia tylko naszą armię. Krótko mówiąc, MUSIMY ją zabić. Chyba nie chcemy tu powstania rebelii, prawda?
- Oczywiście, że nie chcemy. Jak zwykle ma pani rację.
Podniosłam się cicho i szybkim krokiem wyszłam z budynku. Łzy przesłoniły mi oczy. Gdy znalazłam się na zewnątrz biegiem udałam się do lasu. Wskoczyłam szybko na jakieś drzewo, wdrapałam się na czubek i przytuliłam mocno do kory. Słone krople płynęły po moich policzkach strumieniami. Muszę się postarać. muszę być najlepsza. Może mi się uda? Może nie zostanę wygnana... A jeśli... To może nie wrócę? Może mnie zabiją? A może ucieknę? Tysiące pytań kłębiły mi się w głowie. Zasypywały mój trzeźwy dotąd umysł i nie pozwalały na racjonalne myślenie. Czułam jak ta sama wiewiórka, której dom czyściłam wczoraj wbija we mnie swoje paciorkowate ślepia, dzieląc się ze mną odrobiną współczucia. Cóż za ironia losu... To zwierzę ma więcej serca niż matka wszystkich strażniczek miłości...
~ ~ ~
I oto jest rozdział drugi. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Pojawiła się nowa zakładka pt "wasze postacie". Ponieważ teraz tak czy siak będę musiała opisać całą akcję proszę was o tworzenie postaci wedle waszego upodobania. Obiecuję, że znajdą się w książce. Dedykacja dla Alexy, mojej inspiracji. Liczę na komentarze i pozdrawiam :)